Przemek

Kondolencje - Grzegorz Chrabczyński

przez Przemek

Artykuł: Doświadczenie zespołu jako kryterium oceny ofert

Jakość jako istotne kryterium oceny ofert

Obowiązujący od 19 października 2014 r. przepis art. 91 ust. 2a ustawy Prawo zamówień publicznych wskazuje jako zasadę stosowanie, poza ceną, przynajmniej jednego dodatkowego kryterium oceny ofert. Kryterium takie, skoro już zostanie ustanowione, nie powinno być przypadkowe i nic nie wnoszące do oferty, lecz powinno stanowić miarę wyższej jakości przedmiotu zamówienia, który ma uzyskać zamawiający. Trendy w promowaniu jakości oferowanych przedmiotów widać wyraźnie w przepisach nowych dyrektyw zamówieniowych z 2014 r.¹, które wielokrotnie odwołują się do pojęcia jakości oraz – w zakresie wyboru oferty najkorzystniejszej – koncepcji „najlepszej relacji jakości do ceny” wybieranych ofert.²

Tego, jakie znaczenie ma jakość i dlaczego warto o nią zabiegać, nie trzeba wyjaśniać.
Nie oznacza to jednak automatycznie, że nawet przy założeniu przez zamawiającego otrzymania produktu jak najwyższej jakości, jej uzyskanie jest proste – jednak w każdym przypadku istnieją instrumenty, by podjąć próby otrzymania produktu wysokiej jakości.

Względnie łatwo jest ocenić jakość przedmiotów wytwarzanych seryjnie, już istniejących, których parametry techniczne dają się porównać lub których próbki można uzyskać wraz z otrzymanymi ofertami – można się bowiem odwołać do realnych produktów. Nie jest to możliwe natomiast w przypadku przedmiotów, które dopiero zostaną wytworzone w przyszłości, najczęściej jako jednostkowe i niepowtarzalne, czasem też niematerialne (np. usług), a których wykonanie na odpowiednim poziomie w dużej mierze zależy od rzetelnego i solidnego działania wykonawcy oraz jego umiejętności.

Wśród przedmiotów tego typu można wymienić również usługi branży budowlanej, jak usługi projektowe (dostawę dzieła w postaci projektu), opracowanie programu funkcjonalno-użytkowego, usługi nadzoru, usługi inżyniera kontraktu, a także roboty budowlane. W takich przypadkach przed otrzymaniem produktu finalnego można odnieść się jedynie do oczekiwanej czy spodziewanej jakości otrzymanego przedmiotu (usługi), czyli mówić o tzw. ekspektatywie jakości³. Prognozy takie można oprzeć m.in. na analizie kwalifikacji czy dotychczasowych dokonań projektantów, inżynierów oraz innych osób, które mają być zaangażowane w realizację przedsięwzięcia, jest bowiem wiadome, że ich osobiste umiejętności będą miały znaczący wpływ na jakość wytworzonego dzieła lub świadczonej usługi, a więc osoby te są źródłem przyszłej wysokiej lub niskiej jakości produktu.

W warunkach, gdy przedmiot świadczenia jest na tyle złożony, że wymaga pracy grupy osób, jego prawidłowe wykonanie może być uzależnione także od zdolności wzajemnej współpracy i prawidłowej organizacji zespołu. O jakości świadczonej usługi (dostawy czy robót budowlanych) decydować więc będzie jakość całego zespołu, którego zadaniem jest realizacja zamówienia (a co najmniej jego kluczowych członków). Stąd tak ważne jest – ze strony wykonawcy – prawidłowy dobór tego zespołu, a ze strony zamawiającego – tego zespołu ocena.

Kwalifikacje i organizacja zespołu jako kryterium oceny ofert

Do tej pory doświadczenie i kwalifikacje tego rodzaju osób, w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, jako „dysponowanie osobami zdolnymi do wykonania zamówienia”, były utożsamiane z ogólnym potencjałem kadrowym wykonawcy i tym samym warunkami udziału w postępowaniu, a, zgodnie z art. 91 ust. 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, przyjmowało się, że nie mogą one stanowić kryteriów oceny ofert, za wyjątkiem usług niepriorytetowych⁴.

Wyrażona w przepisie art. 91 ust. 3 ustawy Prawo zamówień publicznych zasada, że kryteria oceny ofert nie mogą dotyczyć właściwości wykonawcy, a w szczególności jego wiarygodności ekonomicznej, technicznej lub finansowej (zasada wywodząca się z prawa wspólnotowego), nadal pozostaje niezmienna. Jednak ostatnio ustanowione prawo unijne, jak i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), wskazuje, że nie narzuca ono tak rygorystycznego zakazu, jak dotychczas przyjmowano.

Wynika to bezpośrednio z dwóch przepisów ww. dyrektyw, tj. art. 67 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2014/24/UE i art. 82 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2014/25/UE. Przepisy te mają analogiczne brzmienie. Ze względu na ich wagę, warto tu zacytować istotne elementy przepisu:
„2. Ofertę najkorzystniejszą ekonomicznie z punktu widzenia instytucji zamawiającej określa się na podstawie ceny lub kosztu (…); może ona obejmować najlepszą relację jakości do ceny, którą szacuje się na podstawie kryteriów obejmujących aspekty jakościowe, środowiskowe lub społeczne związane z przedmiotem danego zamówienia publicznego. Kryteria takie mogą np. obejmować:
a) jakość, w tym wartość techniczną, właściwości estetyczne i funkcjonalne, dostępność, projektowanie dla wszystkich użytkowników, cechy społeczne, środowiskowe i innowacyjne, handel i jego warunki;
b) organizację, kwalifikacje i doświadczenie personelu wyznaczonego do realizacji danego zamówienia, w przypadku gdy właściwości wyznaczonego personelu mogą mieć znaczący wpływ na poziom wykonania zamówienia; lub
c) serwis posprzedażny oraz pomoc techniczną, warunki dostawy, takie jak termin dostawy, sposób dostawy oraz czas dostawy lub okres realizacji.”
Tym samym „organizacja, kwalifikacje i doświadczenie personelu wyznaczonego do realizacji danego zamówienia” zostały wskazane jako jedno z przykładowych kryteriów oceny ofert – kryterium o charakterze jakościowym.

Na gruncie dyrektyw z 2014 r. oficjalnie i jednoznacznie przesądzono więc, że kryterium odnoszące się do jakości personelu (zespołu) mającego wykonywać przedmiot zamówienia nie dotyczy „właściwości wykonawcy” i nie łamie zakazu zawartego w art. 91 ust. 3 ustawy Prawo zamówień publicznych – przy założeniu, że kryterium to zostanie prawidłowo sformułowane, tj. będzie się odnosiło do konkretnego personelu (zespołu) wyznaczonego do realizacji zamówienia, a nie ogólnie personelu wykonawcy bez wskazania jego powiązania z przedmiotem zamówienia i jego jakością. Tym samym kryterium to powinno być powiązane ze sposobem wykonania zamówienia, przykładowo jako element metodologii wykonania zamówienia.

Termin na implementowanie dyrektyw z 2014 r. upływa dopiero w kwietniu 2016 r., jednak już obecnie można takie kryterium stosować. Nie ma znaczenia, że nie zostało ono wymienione w art. 91 ust. 2 ustawy Prawo zamówień publicznych – przepis ten zawiera jedynie przykładowe, a nie wyczerpujące wyliczenie możliwych kryteriów, a lista przykładów ulega zmianie przy każdej kolejnej nowelizacji tego przepisu.
Nie jest to także zmiana poglądów i przepisów pomiędzy dyrektywami z roku 2004⁵, a tymi z roku 2014 (oprócz samej listy przykładów), która sprawia, że nowe kryterium można byłoby stosować dopiero od roku 2016.

Wyrok TSUE w sprawie C-601/13 (Ambisig)

Potwierdza to także wydany 26 marca 2015 r. wyrok TSUE w sprawie C-601/13 (Ambisig). Trybunał wskazał w nim wprost, że:

„przy udzielaniu zamówienia na świadczenie usług o charakterze intelektualnym, szkolenia i doradztwa, art. 53 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usług nie sprzeciwia się ustanowieniu przez instytucję zamawiającą kryterium, które pozwala na ocenę zdolności ekip zaproponowanych konkretnie przez ubiegających się dla wykonania tego zamówienia, i które uwzględnia skład ekipy, a także doświadczenie i życiorysy jej członków.”

Przedmiotem zamówienia w sprawie Ambisig było świadczenie usług szkolenia i doradztwa. Ustalając wagę kryterium ceny na symbolicznym poziomie 5%, zamawiający przewidział następujące kryteria pozacenowe:
1. ocena ekipy 40%, w tym: skład ekipy, doświadczenie i ocena życiorysów,
2. jakość i zalety oferowanej usługi 55%, w tym:
1) zaproponowana struktura wraz z programem prac;
2) opis technik, jakie będą stosowane, i metod działania;
3) opis metod weryfikacji i kontroli jakości pracy w ramach poszczególnych dziedzin działania.
Zamawiający podkreślał, że kryteria te miały na celu ocenę konkretnej ekipy technicznej, jaką wykonawca proponuje przeznaczyć do wykonania zamówienia, a doświadczenie tej ekipy jest cechą charakterystyczną oferty, a nie wykonawcy. (Taki pogląd wyraził również sąd portugalski).
Trybunał zaakceptował powyższe kryteria jako prawidłowe.

Wskazał, że zdolność do wykonania zamówienia może zależeć w znacznym stopniu od zawodowej wartości osób zobowiązanych do jego wykonania, a na wartość tę składa się również doświadczenie zawodowe i wykształcenie tych osób, szczególnie, gdy usługa ma charakter intelektualny. Zatem jeżeli zamówienie ma być wykonywane przez ekipę, to kompetencje i doświadczenie jej członków mają determinujące znaczenie dla oceny zdolności zawodowej tej ekipy. Zdolność ta może być cechą charakterystyczną oferty i jest związana z przedmiotem zamówienia w rozumieniu art. 53 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2004/18/WE, w związku z tym zdolność ta może stanowić kryterium oceny ofert.

Trybunał przypomniał, że oferta najkorzystniejsza powinna zostać określona z punktu widzenia zamawiającego, a tym samym zamawiający ma szeroki margines uznania, jakie jej walory uzna za najkorzystniejsze, zatem przepisy pozostawiają zamawiającemu wybór kryteriów wyboru oferty. W ich efekcie należy wyłonić ofertę prezentującą najlepszą relację jakości do ceny, co może wzmocnić wagę jakości wśród kryteriów udzielenia zamówienia. Jednak zamawiający musi się ograniczać do kryteriów zmierzających do wyłonienia najkorzystniejszej oferty oraz pamiętać, że kryteria te powinny być związane z przedmiotem zamówienia.

Trybunał nie zgodził się z postawioną w zapytaniu tezą sądu krajowego o rozbieżności pomiędzy orzeczeniem TSUE w sprawie C-532/06 Lianakis⁶ a przepisami dyrektyw z 2014 r. TSUE podkreślił też, że wyrok C-532/06 wcale nie wyklucza tego, aby zamawiający mógł w określonych okolicznościach ustalić i stosować takie kryterium, bowiem dotyczy stanu i doświadczenia wykonawców opisywanych ogólnie, a nie, tak jak w sprawie Ambisig, stanu i doświadczenia osób stanowiących szczególną ekipę, która ma wykonywać zamówienie.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że skutki tego wyroku nie dotyczą jedynie usług szkolenia i doradztwa, które są usługami niepriorytetowymi, a więc których w ogóle nie dotyczy zakaz zawarty w art. 91 ust. 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, ani też jedynie usług o charakterze intelektualnym. Wyrok ten – podobnie jak przywołane powyżej art. 67 i art. 82 dyrektyw z 2014 r. – odnosi się do wszystkich zamówień, przy realizacji których właściwości (organizacja, kwalifikacje i doświadczenie) personelu wyznaczonego do realizacji danego zamówienia mogą mieć znaczący wpływ na poziom wykonania zamówienia. W przypadku zamówień z branży budowlanej będzie to gros zamówień.
Wypowiedź TSUE została sformułowana w ten sposób (w odniesieniu do konkretnego rodzaju usług), gdyż w takiej postaci zadano Trybunałowi pytanie, a zwyczajem Trybunału jest powtarzanie w odpowiedzi treści pytania.
Co istotne, przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału była kwestia – podniesiona przez sąd portugalski, który zadał pytanie, czy art. 67 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2014/24/UE i art. 82 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2014/25/UE wprowadzają zmianę do zasad ustanawiania kryteriów w zakresie, o którym mowa w art. 91 ust. 3 ustawy Prawo zamówień publicznych, i na tak postawione pytanie Trybunał odpowiedział, że nie jest to żadna zmiana, lecz po prostu w sprawie, w której wcześniej orzekał w tym zakresie (sprawie C-532/06 Lianakis), kryterium oceny ofert odnoszące się do personelu zostało nieprawidłowo sformułowane,. I tę różnicę w stanie faktycznym pomiędzy sprawąC-601/13 i C-532/06 podkreślił Trybunał.

Wyrok TSUE w sprawie C-532/06 (Lianakis)

Dla zrozumienia podkreślanej przez Trybunał różnicy należy przyjrzeć się kryteriom opisanym w sprawie Lianakis oraz treści art. art. 67 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2014/24/UE i art. 82 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2014/25/UE.
W postępowaniu przetargowym, które było badane przez Trybunał w sprawie Lianakis, zamawiający wskazał jako kryteria oceny ofert:
1) udowodnione doświadczenie eksperckie (wykonawcy) nabyte w zakresie podobnych projektów przeprowadzonych w ciągu ostatnich trzech lat,
2) personel i wyposażenie biura,
3) zdolność do wykonania projektu w danym terminie w związku ze zobowiązaniami biura i potencjałem personelu.

Po otrzymaniu ofert zamawiający sprecyzował, że doświadczenie będzie oceniał pod kątem wartości przeprowadzonych projektów podając punktację za daną wartość; personel i wyposażenie biura będzie oceniał pod kątem liczebności zespołu projektowego podając punktację za tę liczebność; a zdolność realizacji projektu w przewidzianym terminie będzie oceniał pod kątem wartości zaciągniętych zobowiązań podając punktację zależną od wysokości tych zobowiązań.

W pytaniu prejudycjalnym TSUE wprawdzie został poproszony o udzielenie odpowiedzi w przedmiocie możliwości ustalenia przez zamawiającego wagi kryteriów oceny ofert oraz podkryteriów później niż w specyfikacji istotnych warunków zamówienia lub ogłoszeniu o zamówieniu (Trybunał uznał, że jest to nieprawidłowe), jednak z własnej inicjatywy postanowił odnieść się także do kwestii doświadczenia oferentów, ich personelu i wyposażenia jako kryterium oceny ofert.

Trybunał wskazał, że według możliwości ekonomicznych, finansowych i technicznych ocenia się wykonawcę w ramach warunku udziału w postępowaniu, a wyboru oferty dokonuje się na podstawie kryteriów zmierzających do wyłonienia najkorzystniejszej ekonomicznie oferty. Trybunał skonkludował swoje rozważania stwierdzeniem, że jako kryteria oceny ofert wykluczone są kryteria, które nie mają na celu wyłonienia najkorzystniejszej ekonomicznie oferty, lecz są związane zasadniczo z oceną odpowiedniości oferentów w zakresie wykonania danego zamówienia (tę samą konkluzję zawarł TSUE w wyroku C-601/13).

Błąd zamawiającego ze sprawy Lianakis⁷ polegał na tym, że opisał tylko swoje ogólne wymagania co do personelu i wyposażenia biura, w żaden sposób nie wiążąc ich z przedmiotem zamówienia, i nie wskazał, że ów oceniany personel będzie w jakikolwiek sposób brał udział w realizacji zamówienia. Czyli zamawiający mógł ocenić jakikolwiek personel wykonawcy, a zamówienie mogły wykonywać zupełnie inne osoby.

Tymczasem zacytowane powyżej przepisy dyrektyw wskazują wprost: „organizacja, kwalifikacje i doświadczenie personelu wyznaczonego do realizacji danego zamówienia”. Wskazanie na „personel wyznaczony do realizacji danego zamówienia” jest bezpośrednim odniesieniem się do jednej z podstawowych zasad ustanawiania kryteriów wyboru oferty najkorzystniejszej, czyli powiązania kryterium z przedmiotem zamówienia. Zasady te zostały wskazane w kilku orzeczeniach TSUE, z których najważniejsze to wyrok w sprawie C-513/99 (Concordia Bus)⁸.

Zamawiający powinien więc był sformułować powyższe kryteria na przykład w ten sposób⁹:
1) udowodnione doświadczenie eksperckie osób przeznaczonych do realizacji zamówienia nabyte w zakresie podobnych projektów (tu należało wymienić wymagane osoby, sprecyzować pojęcie podobnych projektów oraz wskazać sposób oceny),
2) skład, liczebność i organizacja zespołu projektowego przeznaczonego do realizacji zamówienia (w tym kryterium powinny być ujęte m.in. czynniki wpływające na zdolność do wykonania projektu w danym terminie),
3) wyposażenie zespołu w urządzenia istotne dla realizacji zamówienia (tu należało wskazać na elementy, które mają wpływ na lepszą lub szybszą realizację).

Kryterium jakościowe dotyczące personelu a warunek udziału w postępowaniu

Nietrudno zauważyć, że powyższe sformułowania podobne są do dotychczas stawianych warunków udziału w postępowaniu – oparte są bowiem na tej samej zasadzie i założeniu. Zamawiający, wiedząc, że nie da się prawidłowo wykonać zamówienia bez zespołu o odpowiedniej jakości, przyszłą jakość przedmiotu zamówienia przenosili do warunków udziału w postępowaniu, czasami nawet zawierając w treści warunków bezpośrednie powiązanie tych osób z realizacją zamówienia.

Praktyka ta początkowo może powodować trudności w rozróżnieniu obu tych instytucji –wymagań wobec personelu przeznaczonego do realizacji zamówienia od wymagań w ramach warunków udziału w postępowaniu. W wielu bowiem wypadkach różnica ta sprowadzała się będzie do samej idei polegającej na tym, że przy ocenie warunków udziału w postępowaniu ocenia się potencjał kadrowy wykonawcy ogólnie, a przy ocenie według kryterium oceny ofert – już indywidualnie osoby, które są wyznaczone do realizacji danego zamówienia.

W rzeczywistości zamawiający formułują warunki odnosząc się nie do personelu wykonawcy „ogólnie” (np. zatrudniania min. 10 projektantów i 5 osób na stanowiskach kierowniczych), lecz jedynie do kluczowych ekspertów, którzy z założenia w przyszłości mają stanowić zespół do wykonania zamówienia (niektórzy zamawiający wprost dokonują takiego zastrzeżenia w treści warunku). Na gruncie przepisów nowych dyrektyw oraz wyroku C-601/13, będą mogli tak postępować także przy kryteriach oceny ofert bez obawy o złamanie przepisów (jednak jeszcze raz trzeba podkreślić, że opis kryterium musi być odpowiednio sformułowany).

Należy też zwrócić uwagę, że w jednym postępowaniu wymagania dotyczące osób mogą stanowić i warunek udziału w postępowaniu, i kryterium oceny ofert. W takim przypadku zamawiający w ramach warunków udziału w postępowaniu może określić minimalny zakres kwalifikacji i doświadczenia wymagany od personelu wykonawcy, a w ramach kryterium oceny ofert oceniać zakres kwalifikacji i doświadczenia osób przeznaczonych konkretnie do realizacji danego zamówienia, przyznając im stosowne punkty.

Zamawiający może też wybrać inny model – warunki sformułować jedynie w stosunku do wiedzy i doświadczenia wykonawcy jako całej firmy, pominąć takie wymogi w stosunku do personelu, aby personel ten (w postaci osób przeznaczonych konkretnie do realizacji tego zamówienia) oceniać w ramach kryteriów oceny ofert. W takim wypadku to w tym kryterium zamawiający musiałby określić minimalne wymogi co do kwalifikacji tych osób, za niespełnienie których odrzucałby ofertę, a następnie dokonywał oceny w zakresie przekraczającym wymagane minimum.

Konsekwencje rozróżnienia warunku i kryterium dotyczących osób widać także przy sposobie oceny kwalifikacji tych osób. Oceniając spełnienie warunku zamawiający ocenia te kwalifikacje zero-jedynkowo, czyli czy wymogi zostały spełnione, czy też nie. Poza trybami takimi jak przetarg ograniczony, zamawiający nie przyznaje dodatkowych punktów za „lepsze” spełnienie warunku. Natomiast oceniając zespół w ramach kryterium oceny ofert, zamawiający dokonuje wartościowania kwalifikacji proponowanych osób i przyznaje za nie ofercie punkty, które będą przyczyniały się do uplasowania oferty na danym miejscu rankingu ofert, ustalając, w jakiej proporcji chce premiować jakość w stosunku do ceny (jaką wagę przyzna obu tym kryteriom).

Obie oceny podlegają także innym rygorom formalnym – do kryterium oceny ofert nie ma zastosowania art. 26 ust. 2b ustawy Prawo zamówień publicznych (zaproponowane do zespołu osoby nie muszą stanowić kadry własnej wykonawcy, jednak wykonawca musi zagwarantować udział tych osób w realizacji zamówienia), podobnie jak, co od zasady, art. 26 ust. 3 – a przynajmniej zastosowanie to będzie poważnie ograniczone ze względu na wyrażony w art. 87 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych zakaz zmiany treści oferty, bowiem członkowie zespołu będą stanowili ścisłą treść oferty, do tego podlegającą ocenie.

Na koniec warto podkreślić jeszcze jedną konsekwencję wprowadzenia omawianego kryterium jakości personelu – otóż należy ująć w umowie, że wykonawca ma obowiązek zapewnić (a zamawiający musi tej kwestii dopilnować), aby osoby wskazane i oceniane w ofercie rzeczywiście zamówienie realizowały. Wynika to wprost z motywu 94. preambuły dyrektywy 2014/24/UE i motywu 99. preambuły dyrektywy 2014/25/UE:

„Instytucje zamawiające korzystające z tej możliwości powinny – za pomocą odpowiednich postanowień umownych – zapewnić, aby personel wyznaczony do wykonania zamówienia faktycznie spełniał określone standardy jakości i by zastąpienie tego personelu było możliwe wyłącznie za zgodą instytucji zamawiającej, która sprawdza, czy personel zastępczy zapewni równoważny poziom jakości”.

Oznacza to, że „organizacja, kwalifikacje i doświadczenie personelu” mogą być rozważane jako kryterium oceny ofert, pod warunkiem jednak, że zostaną wyraźnie określone jako sposób realizacji zamówienia. Obejmuje to konieczność wprowadzenia postanowień specyfikacji istotnych warunków zamówienia, które nałożą obowiązek realizacji zamówienia wyłącznie za pomocą osób, których walory zostały poddane ocenie, a w konsekwencji – określenia także skutków zmiany tego personelu (w szczególności dopuszczalności i zasad zamiany tych osób na inne, posiadające nie mniejsze kwalifikacje, lub nawet rozwiązania umowy ¹⁰).

Autorki

Anna Packo – absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego oraz studiów doktoranckich na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Zamówieniami publicznymi zajmuje się od 15 lat, początkowo jako pracownik jednego z zamawiających, następnie departamentu kontroli Urzędu Zamówień Publicznych, a od początku jej istnienia członek Krajowej Izby Odwoławczej.

Honorata Łopianowska, radca prawny, doradca podatkowy. Zamówieniami publicznymi zajmuje się od ponad 10 lat, łącząc zainteresowania podatkowe z zamówieniami publicznymi. Były arbiter, a aktualnie członek Krajowej Izby Odwoławczej. Autorka publikacji z zakresu podatków oraz zamówień publicznych.

Przypisy

1 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. L94 z 28.03.2014 r., str. 65), tzw. dyrektywa klasyczna oraz Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchylająca dyrektywę 2004/17/WE (Dz.U. L94 z 28.03.2014 r., str. 243), tzw. dyrektywa sektorowa.

2 Por. np. motyw 89 dyrektywy 2014/24/UE.

3 Por. A. Packo, H. Łopianowska, Pozacenowe kryteria wyboru oferty, Warszawa 2015, s. 100 i nast.

4 Te jednak nie obejmują najważniejszych usług branży budowlanej, zatem zostaną pominięte.

5 Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134 z 30.4.2004, str. 114) oraz dyrektywa 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (Dz.U. L 134 z 30.4.2004, str. 1).

6 Wyrok TSUE z 24 stycznia 2008 r. w sprawie C-532/06 Lianakis.

7 A raczej – jeden z błędów, gdyż zamawiający popełnił ich kilka.

8 Orzeczenie z dnia 17 września 2002 r. w sprawie C-513/99 Concordia Bus Finland Oy Ab. W wyroku tym Trybunał wskazał na kilka warunków, które muszą zostać spełnione, aby zastosowane kryterium było prawidłowe: musi być ono związane z przedmiotem zamówienia,

1. nie może przyznawać zamawiającemu bezwzględnej swobody wyboru,
2. musi być wyraźnie wskazane w dokumentacji zamówienia (specyfikacji istotnych warunków zamówienia, ogłoszeniu o zamówieniu),
3. musi być zgodne z podstawowymi zasadami prawa wspólnotowego, w szczególności z zasadą niedyskryminacji.

9 Przykład ten odnosi się do najogólniejszego opisu kryterium (jedynie do nazw kryteriów), zamawiający musi takie kryterium opisać ze znacznie większym poziomem szczegółowości.

10 W tej mierze pewnym przykładem jest rozwiązanie zastosowane w jednym z postępowań na usługi kontroli projektów (utożsamione przez zamawiającego z usługami prawniczymi), polegające na wprowadzeniu bezwarunkowego skutku w postaci rozwiązania umowy w razie jakiejkolwiek zmiany w składzie dwuosobowego zespołu mającego realizować zamówienie, którego umiejętności zostały zweryfikowane swego rodzaju „egzaminem”, podlegającym ocenie i punktacji w ramach kryteriów pozacenowych – szerszy opis w wyroku KIO z 27 sierpnia 2014 r. w spr. KIO 1630/14.

przez Przemek

Imponujący wyrok KIO w zakresie przestrzegania zasady rzetelnego przygotowania opisu przedmiotu zamówienia i umowy

Izba uwzględniając odwołanie uwzględniła wszystkie zarzuty skierowane do opisu przedmiotu zamówienia i znaczącą część podniesionych do treści umowy, podkreśliła że zamawiający nie może usprawiedliwiać braku wyczerpującego opisu przedmiotu zamówienia stwierdzeniem, że wykonawca winien uwzględnić w wycenie zamówienia wszystkie ryzyka.

Zaniechanie opisania przedmiotu zamówienia w sposób jednoznaczny i wyczerpujący, czy zbyt krótki termin na złożenie oferty oraz sformułowanie wzoru umowy w sposób niejasny i sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, zdaniem Izby uniemożliwia rzetelną wycenę oferty.

Izba w wyroku sygn. akt: KIO 897/15 nakazała zamawiającemu wprowadzenie wielu zmian w opisie przedmiotu zamówienia i w projekcie umowy, np.

• uzupełnienie dokumentacji projektowej,
• udostępnienie wykonawcom dokumentacji zawierającej informacje na temat umiejscowienia istniejących instalacji,
• wprowadzenie do umowy żądanych przez Odwołującego wielu terminów,
• wprowadzenie do umowy wielu praw dla wykonawcy,
• doprecyzowanie harmonogramu i warunków jego zmian na etapie realizacji wraz z regulacjami dotyczącymi przesunięcia terminu końcowego,
• wprowadzenie postanowień o braku możliwości naliczania kar umownych z tytułu przekroczenia terminów w uzyskaniu przez Wykonawcę w imieniu Zamawiającego decyzji o pozwoleniu na użytkowanie lub innych dokumentów warunkujących użytkowanie każdego oddziału szpitalnego w przypadku, gdy opóźnienie jest spowodowane działaniem lub zaniechaniem Zamawiającego,
• wprowadzenie postanowień przewidujących, iż w przypadku zawieszenia robót z przyczyn leżących po stronie Zamawiającego Wykonawcy będzie przysługiwało prawo żądania przedłużenia terminu realizacji Kontraktu bez ponoszenia ryzyka zapłaty kar umownych z tytułu nieterminowego wykonania robót oraz pokrycia uzasadnionych kosztów związanych z zawieszeniem prac,
• dostosowanie umowy do przepisów Pzp.

Izba dobitnie stwierdziła naruszenie art. 7 ust. 1 ustawy Pzp w związku z art. 29 ust. 1 oraz art. 31 ust. 1, 2 i 3 ustawy Pzp oraz w związku z § 19 pkt 4 lit. g) oraz i) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 02.09.2004 w sprawie szczegółowego zakresu i formy dokumentacji projektowej, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru robót budowlanych oraz programu funkcjonalno-użytkowego.

Art. 29 ust. 1 Pzp zobowiązuje zamawiającego do opisania przedmiotu zamówienia w sposób jednoznaczny i wyczerpujący, za pomocą dostatecznie dokładnych i zrozumiałych określeń, uwzględniając wszystkie wymagania i okoliczności mogące mieć wpływ na sporządzenie oferty. Istota tego przepisu sprowadza się więc do określenia przez zamawiającego swoich wymagań dotyczących przedmiotu zamówienia tak szczegółowo i tak dokładnie, aby każdy wykonawca był w stanie zidentyfikować czego zamawiający oczekuje. Obowiązkiem zamawiającego jest podjęcie wszelkich możliwych środków w celu wyeliminowania elementu niepewności wykonawców co do przedmiotu zamówienia poprzez maksymalnie jednoznaczne i wyczerpujące określenie przedmiotu zamówienia. Nie może usprawiedliwiać braku wyczerpującego opisu przedmiotu zamówienia stwierdzenie, że wykonawca winien uwzględnić w wycenie zamówienia wszystkie ryzyka. Podkreślić bowiem należy, że wycena ryzyk związanych z wykonaniem zamówienia może być niemożliwa właśnie ze względu na niewłaściwy opis przedmiotu zamówienia. Nie można bowiem wyliczyć ewentualnego kosztu ryzyka, którego wykonawca nie ma możliwości zidentyfikować z uwagi na brak odpowiedniej i wyczerpującej informacji w SIWZ. Innymi słowy nie może wyliczyć rzeczywistych kosztów realizacji zamówienia.

W zakresie naruszenia art. 36 ust. 1 pkt 16 ustawy Pzp i art. 353¹ kodeksu cywilnego w zw. z art. 14 i 139 ustawy Pzp, Izba uznała szereg zarzutów dotyczących umowy.
Izba nie miała wątpliwości, iż co do zasady zamawiający uprawniony jest do kształtowania postanowień umowy w sprawie zamówienia publicznego, zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353¹ kc strony zawierające umowę, z zastrzeżeniem ograniczeń wynikających z Pzp. Więc Izba zauważyła, że zgodnie z zasadami obowiązującego porządku prawnego uprawnienie zamawiającego do ustalenia warunków umowy nie ma charakteru absolutnego, gdyż zamawiający nie może swego prawa podmiotowego nadużywać. Wynika to zarówno z ograniczeń zasady swobody umów, jak i z innej podstawowej zasady prawa cywilnego, wyrażonej w art. 5 kc, zgodnie z którą nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego, a takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.
Izba uznała, iż szczególnie ważną sferą zastosowania zasad współżycia społecznego, jako granicy swobody umów, jest problematyka tzw. słuszności (sprawiedliwości) kontraktowej, rozumianej jako równomierny rozkład uprawnień i obowiązków w stosunku prawnym, czy też korzyści i ciężarów oraz szans i ryzyk związanych z powstaniem i realizacją tego stosunku. Badaniu z punktu widzenia słuszności kontraktowej podlega przede wszystkim stosunek wartości świadczeń w umowach wzajemnych. O naruszeniu reguł sprawiedliwościowych można mówić wówczas, gdy dysproporcja tych wartości jest rażąca. W grę wchodzi jednakże badanie rozkładu innych niż długi i wierzytelności obowiązków i uprawnień stron, ustalanie, czy równomiernie są one obciążone obowiązkami i wyposażone w uprawnienia różnych postaci. Chodzi zatem o konieczność zapewnienia zarówno wzajemności lub odpowiedniości uprawnień – rozumianych jako przysługiwanie obu stronom takich samych uprawnień lub uprawnień różnych postaci, ale ekwiwalentnych wobec siebie, ewentualnie jako zrównoważenie dysproporcji wartości świadczeń przez nierówny rozdział innych obowiązków i uprawnień – jak i proporcjonalności uprawnień, czyli dostosowania ich zakresu do rzeczywistej potrzeby ochrony interesów uprawnionego. Dalsza przesłanka uznania umowy za wykraczającą poza granice kompetencji stron wynika z istoty zasad współżycia społecznego jako ocen i norm moralnych, a polegająca na konieczności uwzględnienia również postawy drugiej strony umowy. Negatywna ocena ze względu na kryteria moralne uzasadniona jest w tych tylko przypadkach, gdy kontrahentowi osoby pokrzywdzonej można postawić zarzut złego postępowania, polegającego na wykorzystaniu (świadomym lub spowodowanym niedbalstwem) swojej przewagi.

W kontekście powyższych rozważań podkreślenia wymaga, że obowiązkiem zamawiającego jest określenie postanowień umowy w sprawie zamówienia publicznego tak, aby cel zamówienia publicznego tj. zaspokojenie określonych potrzeb publicznych został osiągnięty. W swoim działaniu zamawiający nie może korzystać z prawa absolutnego, oderwanego od przedmiotu zamówienia, sytuacji wykonawcy oraz ciążących na nim obowiązków jako drugiej strony stosunku zobowiązaniowego z wykonawcą. W ocenie Izby w tym przypadku zamawiający nadużył przysługującego mu prawa, naruszył zasadę współżycia społecznego rozumianą jako zasadę słuszności w prawie (w tym słuszności i sprawiedliwości kontraktowej i uczciwego postępowania).

Izba przypomniała, że celem zamawiającego winno być dążenie do realizacji zamówienia, wyrażające się we współpracy z wykonawcą i podejmowaniu wszelkich możliwych działań zmierzających do realizacji umowy. Obarczenie zaś wykonawcy konsekwencjami zaniechań i działań zamawiającego nie służy powyższemu celowi w żaden sposób. Jest wyłącznie próbą niezasadnego obarczenia wykonawcy konsekwencjami własnych zaniedbań i działań. Takie działanie stanowi w ocenie Izby nadużycie prawa ze strony zamawiającego i stanowi naruszenie zasady słuszności kontraktowej i uczciwego postępowania.

Pliki

Wyrok KIO

Źródło

przez Przemek

Prezes SIDiR w programie Pod Lupą TVP Warszawa

21 maja 2015 prezes SIDiR Pan Tomasz Latawiec wziął udział w programie Pod Lupą w TVP Warszawa.

W trakcie programu poruszano problem budowy wschodniej obwodnicy warszawy przez znajdującą się na wschodzie Warszawy dzielnicę Wesoła.

przez Przemek

FIDIC - Międzynarodowa Federacja Inżynierów Konsultantów

Fédération Internationale Des Ingénieurs-Conseils

FIDIC jest akronimem francuskiej nazwy Międzynarodowej Federacji Inżynierów Konsultantów: Fédération Internationale Des Ingénieurs-Conseils. Jest to międzynarodowa federacja krajowych stowarzyszeń niezależnych inżynierów konsultantów - organizacja pozarządowa uznawana przez ONZ oraz Bank Światowy i Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (EBOR). Federacja została utworzona w celu promowania ogólnie pojętych zawodowych interesów stowarzyszeń członkowskich i rozpowszechniana informacji, będących przedmiotem zainteresowania jej członków.

Do FIDIC może należeć z każdego kraju tylko jedno ogólnokrajowe stowarzyszenie, zrzeszające głównie niezależnych inżynierów konsultantów, a także pracowników naukowych wyższych uczelni. Do organizacji członkowskich FIDIC mogą także należeć niezależni przedstawiciele innych zawodów (jak ekonomiści i prawnicy) związani z działalnością na polu inwestycji, nie mogą jednak stanowić w tych organizacjach większości.

W roku 1913 istniało 10 narodowych stowarzyszeń inżynierów konsultantów, zrzeszających ogółem 380 członków, a mianowicie (w nawiasach podano rok utworzenia): Niemcy (1903), Dania (1903), USA: Wybrzeże Wschodnie (1905), Wybrzeże Zachodnie (1911), Wielka Brytania (1908), Belgia (1909), Holandia (1910), Szwecja (1910), Norwegia (1910), Francja (1912) i Szwajcaria (1913).

W tymże 1913 roku przedstawiciele tych stowarzyszeń spotkali się w Gandawie na kongresie założycielskim FIDIC. Do Federacji na tym spotkaniu wstąpiło tylko trzy z tych organizacji, a mianowicie z Belgii, Francji i Szwajcarii. Poza oficjalnymi delegacjami stowarzyszeń na kongresie założycielskim obecna była liczna grupa uczestników zainteresowanych tematami tam poruszanymi.

W okresie międzywojennym FIDIC nie zdołał nabrać większego znaczenia, i dopiero po II Wojnie Światowej federacja FIDIC bardzo się rozwinęła i obecnie zrzesza organizacje z 66 krajów ze wszystkich kontynentów, w tym wszystkie kraje najbardziej rozwinięte gospodarczo.

Struktura FIDIC, na czele której stoi Prezydent FIDIC, obejmuje:

• 66 organizacji członkowskich;
• 2 korespondentów;
• 12 członków współpracujących;
• 5 członków wspierających;
• 2 grupy regionalne - łączące organizacje członkowskie FIDIC z Azji i Pacyfiku oraz z Afryki.
• Działalność FIDIC jest prowadzona. organizowana i kierowana przez stałe komitety i grupy robocze wyznaczane przez Komitet Wykonawczy:
• Komitet Wykonawczy (EC)
• Komitet ds. Stosunków między Klientem i Konsultantem (CCRC)
• Komitet ds. Kontraktów (CC)
• Komitet ds. Zarządzania Ryzykiem (RMC)
• Komitet ds. Przeglądu Arbitrów i Ekspertów (ARB/EXP RC)
• Komitet ds. środowiska (ENVC)
• Komitet ds. Zarządzania Jakością (QMC)
• Oddział Roboczy ds. Wzmacniania Pozycji Konsultanta (TFCB)
• Grupa Robocza ds. Zrównoważonego Rozwoju (SDTG)

FIDIC organizuje seminaria, konferencje i inne działania dla wypełniania swoich głównych celów: utrzymania wysokiego poziomu etycznego i zawodowego, wymiany poglądów i informacji, dyskusji o problemach wzajemnie interesujących pomiędzy organizacjami członkowskimi i przedstawicielami międzynarodowych instytucji finansowych, rozwoju zawodu inżynierskiego w krajach rozwijających się.

FIDIC publikuje sprawozdania z różnych konferencji i seminariów, informacje dotyczące inżynierów-konsultantów, inwestorów i międzynarodowych agencji rozwoju, standardowych formularzy pre kwalifikacyjnych, dokumentów kontraktowych i umów między klientem a konsultantem. Są one dostępne w Sekretariacie znajdującym się w Szwajcarii oraz w krajowych stowarzyszeniach członkowskich (w Polsce w SIDiR).

Autorytet i pozycja FIDIC zostały w dużym stopniu osiągnięte dzięki opracowaniu publikacji posiadających podstawowe znaczenie dla realizacji inwestycji na całym świecie. Wzory FIDIC dotyczące procedur przetargowych i zawierania umów (kontrakty) są zgodne z wymaganiami Banku światowego i EBOR. Wzory znajdują powszechne zastosowanie w kontraktach międzynarodowych, ale bywają często stosowane do kontraktów krajowych w krajach takich jak Polska, nie mających uznanych własnych wzorów warunków kontraktów.

Najważniejsze z tych publikacji, staraniem członków SIDiR i za zgodą FIDIC, zostały przetłumaczone na język polski i wydane w Polsce w wersji dwujęzycznej.

Najbardziej znanym i reprezentatywnym przykładem tego dorobku są Warunki kontraktowe dla robót inżynieryjno budowlanych, tzw. "Czerwona Książka" FIDIC, które powstały dzięki "umiędzynarodowieniu" odpowiednich wzorów krajowych, głównie brytyjskich. Są one stosowane przede wszystkim przy robotach inżynieryjno-budowlanych do zawierania umów w drodze przetargów (ale także w innym trybie), zarówno międzynarodowych, jak i krajowych. Warunki są podstawą do zawierania umów finansowanych przez Bank Światowy i PHARE.

Szczególną cechą pierwszych wzorów warunków kontraktu FIDIC ("Czerwonej Książki" i "Żółtej Książki") było wprowadzenie do układu Zamawiający-Wykonawca stanowiska Inżyniera, którego zadaniem było, w imieniu Zamawiającego, nadzorowanie i odbiór robót od Wykonawcy, a także bezstronne rozwiązywanie sporów między tymi dwiema stronami. Praktyka jednakże wykazała, że Inżynier, wynagradzany przecież przez Zamawiającego, nie spełnia tym samym wszystkich warunków niezależności i Suplement FIDIC do "Czerwonej Książki" powierza już sprawę rozwiązywania sporów, niezależnemu od stron kontraktu, Rozjemcy.

FIDIC poparł w ten sposób inicjatywę Banku Światowego wprowadzania Rozjemców (Adjudicators) do wszystkich kontraktów budowlanych, już w momencie ich zawierania. Takie rozwiązanie umożliwia rozstrzyganie sporów pomiędzy inwestorem i wykonawcą robót bez odwoływania się do arbitrażu. Obecnie idea ta znalazła odbicie w nowych wzorach warunków kontraktu FIDIC: w "Nowej Czerwonej Książce", "Nowej Żółtej Książce" i "Srebrnej Książce".

Ważną inną formą działalności FIDIC jest Doroczna Konferencja. Podczas Dorocznej Konferencji odbywa się Walne Zgromadzenie, a także mają miejsce zebrania Komitetów FIDIC oraz Sekretarzy Organizacji Krajowych. Ponadto organizowane są Konferencje Robocze, na których omawiane są aktualne tematy zawodu inżyniera konsultanta.

Adres pocztowy:

P.O. Box 311; CH-1215 Geneva 15, Switzerland
Biuro: World Trade Center 2, Geneva Airport, 29 Route de Pré-Bois, Cointrin, CH-1215 Geneva 15, Switzerland
Tel: +41 22 799 49 00 (Sekretariat), +41 22 799 49 05 (Księgarnia)
Fax: +41 22 799 49 01 (Sekretariat), +41 22 799 49 01 (Księgarnia)
Email: [email protected] (Sekretariat), [email protected] (Księgarnia)
Internet: http://www.fidic.org/

Na kongresie założycielskim FIDIC w Gandawie w roku 1913, byli obecni dwaj Polacy: inżynier doradca Ksawery Gnoiński i profesor Politechniki Warszawskiej Mieczysław Pożaryski.

Ksawery Gnoiński (1869-1929) był przypuszczalnie najwybitniejszą postacią w polskim ruchu niezależnych inżynierów konsultantów. Urodzony w Petersburgu, otrzymał dyplom inżyniera elektryka w Instytucie Elektrotechnicznym Montefiore w Liege, w Belgii, doświadczenie zawodowe zdobył w firmie Simens w Berlinie, aby wreszcie założyć własne biuro inżyniera konsultanta w Warszawie. Ksawery Gnoiński odgrywał czynną rolę w pracach FIDIC, będąc członkiem jego Komitetu Wykonawczego od roku 1914 aż do późnych lat dwudziestych - uczestniczył w Kongresie w Amsterdamie w roku 1928.

Kontakty międzynarodowe Ksawerego Gnoińskiego niewątpliwie przyczyniły się do uczestnictwa Polskiej delegacji w kongresie założycielskim FIDIC w 1913 roku i do zainicjowania procesu prowadzącego do założenia w tym samym roku w Warszawie nowej polskiej organizacji doradztwa inżynierskiego. Tą nową organizacją było Koło Inżynierów-Doradców i Inżynierów Rzeczoznawców KIDIR, przy Stowarzyszeniu Techników w Warszawie. Siedziba KIDIR mieściła się przy ulicy Włodzimierskiej (obecnie Mazowieckiej) 3-5, w Warszawie. Inżynier Gnoiński został Prezydentem KIDIR zaś profesor Pożaryski skarbnikiem. KIDIR liczył wtedy 9 członków.

Na następnym kongresie, który miał miejsce w Bernie w roku 1914, KIDIR został przyjęty do FIDIC. Po odzyskaniu niepodległości przez państwo polskie w 1919, już w roku 1921 istniało polskie stowarzyszenie inżynierów konsultantów pod tradycyjną nazwą Koło Inżynierów-Doradców i Inżynierów Rzeczoznawców (KIDIR).

W roku 1924 KIDIR liczył 16 członków, którzy działali w następujących specjalnościach inżynierskich:

• Inżynieria elektryczna - 7
• Ogrzewanie, wentylacja i inżynieria sanitarna - 2
• Inżynieria budowlana - 2
• Organizacja przemysłu - 5

W dniach 13-16 maja 1926 roku, odbył się w Warszawie Trzeci Międzynarodowy Kongres Inżynierów Konsultantów. W polskim komitecie organizacyjnym Kongresu zasiadali:
Przewodniczący: Ks. Gnoiński, Prezydent KIDIR;
Sekretarz: St. Rodowicz, Sekretarz KIDIR;
Skarbnik: M. Pożaryski, Skarbnik KIDIR;
Członkowie: M. P. Drzewiecki, honorowy członek FIDIC;H. Korwin-Krukowski i R. Trechciński, członkowie KIDIR.
W roku 1934 KIDIR liczył 19 członków. Ostatnim Prezydentem KIDIR przed wybuchem II Wojny Światowej był K. Taylor.

Na pierwszym po zakończeniu wojny zebraniu delegatów FIDIC, w roku 1947 w Amsterdamie, Polska nie była już reprezentowana.

Ponowne kontakty z FIDIC rozpoczęły się na początku lat 80-tych, kiedy powstało, przy pomocy NOT, Towarzystwo Konsultantów Polskich TKP, mające w swym statucie kontakty ze stowarzyszeniami międzynarodowymi. Nawiązanie stosunków z FIDIC i odnowienie działalności KIDIR było jego obowiązkiem statutowym, który od początku jego istnienia był realizowany. Korespondencja z FIDIC, prowadzona przez Zarząd TKP, spowodowała, że FIDIC powołała w Polsce swego korespondenta w osobie Jerzego Madziara.

Korespondent to inżynier konsultant, któremu FIDIC powierza zadanie stworzenia, w określonym terminie, krajowej organizacji FIDIC, tj ma on za zadanie przeprowadzić opracowanie statutu, regulaminów i zwołać zebranie organizacyjne zgłaszających się i uznanych przez siebie kandydatów, spełniających kryteria FIDIC, celem powołania tego stowarzyszenia. Ponadto winien przeprowadzić dowód, że organizacja reprezentuje w danym kraju zawód inżyniera konsultanta.

Po przeprowadzeniu wymaganych kroków organizacyjnych i wizycie w Polsce pana Swen-Erica Frick-Meijera, wyznaczonego przez Zarząd FIDIC na opiekuna procesu przyjęcia organizacji polskiej do FIDIC, największym problemem były państwowe biura projektów, które zdaniem FIDIC, nie były niezależnymi samodzielnymi firmami inżynierskimi, a ich pracownicy, podobnie, nie byli samodzielnymi inżynierami konsultantami.

W tej sytuacji, po przedyskutowaniu sytuacji podczas pobytu pana Frick-Meijera w Polsce podpisano pomiędzy Zarządem TKP, korespondentem FIDIC na Polskę i przedstawicielem Zarządu FIDIC panem Frick-Meijerem porozumienie, że korespondent zorganizuje w ramach TKP organizację inżynierów konsultantów, spełniających warunki FIDIC i chcących do tej organizacji przystąpić, TKP nada tej organizacji o nazwie KIDIR TKP prawa oddziału, a FIDIC przyzna tej organizacji prawa członkowskie.

Postanowienia tej notatki zostały wykonane, bo:

1. Zebranie Organizacyjne KIDIR TKP odbyło się 14.04.1991, został przyjęty statut i wybrany Zarząd. Statut ten, jednak nie mógł w świetle przepisów nadać Kołu osobowości prawnej;
2. Zarząd TKP nadał KIDIR TKP prawa Oddziału - przyznał tym samym Kołu samodzielność organizacyjną na posiedzeniu w lipcu 1991;
3. Na Walnym Zgromadzeniu (GAM) w Tokio w dniu 18.09.91 przyjęto KIDIR TKP na członka FIDIC.

Tak pojęta samodzielność była jednak kwestionowana. Wobec groźby utraty praw członkowskich FIDIC na Walnym Zebraniu KIDIR TKP w dniu 06.12.1993 podjęto uchwałę o wystąpieniu KIDIR TKP z TKP. Powołany został Komitet Organizacyjny pod przewodnictwem kolegi Adama Heine do opracowania i do zarejestrowania (dn. 9.03.1994) poprawnego statutu samodzielnego Stowarzyszenia zgodnie z prawem polskim oraz przeprowadzenia przyjęcia tej zmiany statutu wraz ze zmianą nazwy na SIDiR przez FIDIC. Komitet Organizacyjny wykonał swe zadania, a FIDIC, po zbadaniu proponowanych zmian, uznał proponowane przez KIDIR TKP zmiany Statutu i zmianę nazwy z KIDIR TKP na SIDiR, za zgodne ze Statutem FIDIC. We wrześniu 1994 roku zmiany nazwy i statutu zostały jednogłośnie zaakceptowane przez Walne Zgromadzenie FIDIC na Kongresie w Sydney.

przez Przemek

Konferencja Zamówienia publiczne i inwestycje budowlane w prawie oraz orzecznictwie” - Warszawa 27-28.11.2014

Konferencja organizowana przez Sąd Arbitrażowy przy SIDiR w dniach 27–28 listopada 2014 w hotelu Sheraton w Warszawie.

Strona konferencji: http://arbitraz-sidir.pl/konferencja/

przez Przemek

Konferencja Najlepsze praktyki w realizacji zamówień publicznych – doświadczenia holenderskie

Konfederacja URBI – Unia Rynku Budowlano – Inwestycyjnego wraz z Ambasadą Królestwa Niderlandów oraz Stowarzyszenie Inżynierów Doradców i Rzeczoznawców SIDiR ma zaszczyt zaprosić na konferencje Najlepsze praktyki w realizacji zamówień publicznych – doświadczenia holenderskie.

Konferencja odbędzie się 21.11.2014 w Warszawskim hotelu Hotel Bristol (Sala Malinowa, ul. Krakowskie Przedmieście 42/44, Warszawa).

Moderatorem konferencji będzie Paweł Zejer, EFCA/ SIDiR - członek Zarządu SIDiR

przez Przemek